به رنگ گیلاس

یلدایتان آسمانی ارغوانی شد،ماهت نگاه‌ دوخت به زمستان نیلی پنجره ها،نور آویخت به درخت کاج،در کوچه های دلت جشن گرفت بهار،پاروی رفتگری تنها،برف شادی می پاشد از روی سرو و کاج،آسمانت روشن،و مهتابت آبی تر از ستاره ها باد.

به رنگ گیلاس...

اهل ارسنجانم... روزگارم بد نیست،اهل کوچه باغ ها...نامم راضیه است،مثل گلبرگ انار،و لبانم سرخ است،و کلاغ رفته به باغ،باغ ها هم خوبند،جوی ها جاری اند،و فقط سرما خورد تن من فصل غبار،و هنوز می روید گل نرگس به رنگ گیلاس...

حالا که نیستم...بگو با من از فصل سپید برف هایت،از رویش گل های محبوب بر لباسی سفید که فرشته های زمینی پوشیده اند،از باغچه ای که تنها ماند و گلدانی که میان دستهای نیلوفری یخ زد...از قلبی که در سرزمین دورت، با نگاه سرد زمستانی ات شکست...از بهاری که وعده گل های شقایق را به چشمهای خیس باران داد...از گلی که پشت پنجره های مه آلود اتاق پژمرد...گلبرگ های گل های سرخ در باد می رقصند و پیش قدم های نازگل بانویت می ریزند،بگو از من با او.......بانو...قبای سپیدت مبارک.

به رنگ گیلاس...